Hopa Artvin iline bağlı, Türkiye - Gürcistan sınırı olan Sarp Sınır Kapısı'na yaklaşık 25 kilometre uzaklıkta bir sahil ilçesidir. Kuzeydoğuda Acara, doğuda Borçka, güneybatıda Arhavi ve kuzeybatıda Karadeniz ile çevrilidir.

Deniz seviyesinden 10 m yükseklikte olup, en yüksek noktası 1513 m ile Yavuz Sultan Selim Tepesi'dir. İlçenin toplam yüzölçümü 289 kilometredir. Hemen deniz kıyısından başlayan Sultan Selim Dağları, Borçka’dan sonra Kaçkar Dağları'na dönüşür.

Ilık ve yağışlı iklim hüküm sürer. Yılda m²'ye 2,5 kg yağmur düşmekte olup, yaz ayları Temmuz, Ağustos ayları ile sınırlıdır. Yılda 4 mevsim bütünüyle yaşanmaktadır. Kar yağışı ise genellikle şubat aylarına rastlar. Yörede “galaş” adı verilen bir rüzgâr eser ki nemi götürür ilçenin havasını değiştirir. Hakim rüzgâr yönü Kuzeybatı-güneydoğu doğrultusundadır.

Artvin il merkezine 68 km, Rize il merkezine 98 km, Arhavi ilçesine 9 km, Borçka ilçesine 35 km uzaklıkta bulunan Hopa’nın yüzölçümü 289 km² dir. İlçede hava yolu yoktur. Fakat Gürcistan'ın Batum ilçesi üzerinden İstanbul'a vizesiz uçuşlar gerçekleşmektedir. Limana yolcu taşıması yapılmamaktadır. İlçe, Rize-Trabzon-Artvin-Erzurum-Ardahan-Posof-Kars ve Gürcistan Cumhuriyetini birbirine bağlayan uluslararası karayolunun üzerinde bir kavşak noktası durumundadır.

Bitki örtüsü; kışın yapraklanan döken, kızılağaç, kestane, gürgen, kayın, meşe'dir. Ayrıca bu ağaçların altında sarmaşık fidan ve bodur ağaçlardan oluşan sık bir orman altı bitki topluluğu yer alır. Doğal su kaynakları yönünden zengindir. En büyük dere Sundura Deresidir.

İlçe tarıma dayalı ekonomik yapı değişmeye başlamış limanın hizmete girmesi özellikle de Sarp Sınır Kapısı'nın açılması ile ihracat ve ithalatta, turizmde, uluslararası nakliyecilikte çok önemli gelişmeler olmuştur. İlçede bir anda nüfus yükselmiş konaklama yerleri çoğalmıştır. Sınır Kapısından sınır ticareti kapsamında motorin ithalinin 1998 yılında başlaması ile dış ticaret çok büyük bir canlılık içine girmiş olup ithalat ve ihracatta önemli artışlar görülmüştür. Dış Ticaretten elde edilen gelirlerdeki artışlar neticesinde sermaye birikimi oluşmaya başlamış ve 1999 yılından itibaren de yatırma dönüşme eğilimine girmiştir. İlçe nüfusunun % 80'i Çay tarımı ile ilgilense de, son yıllarda çay ekonomik olarak eski değerini yitirmiştir. Bunun yanında çok az narenciye ve fındık da üretilmektedir. Son yıllarda yaygınlaşan kivi üretimi, Çay ve fındığa alternatif olma yolundadır. Bunların yanı sıra ilçede mandalina, elma, armut, erik gibi meyveler ile mısır üretimi de önemli yer tutar.

İlçede bir çay fabrikası, Karadeniz Bakır İşletmeleri, bir termik santral ve liman işletmesi bulunur.

Hayvancılık, aile ihtiyaçlarını karşılayabilecek düzeyde, aile işletmeciliği biçiminde yapılır. Yüksek kesimlerde ayrıca arıcılık da köylülerin önemli geçim kaynaklarındandır.